Hipokondriyazis Nedir? Belirtileri Nelerdir? Tedavi Süresi

Hipokondriyazis, ciddi bir tıbbi hastalığa yakalanma korkusudur. Bu bozukluğu olan bir kişi, normal duygulanımları, bedensel fonksiyonları ve hafif semptomları, bir hastalık belirtisi olarak, çok kötü bir sonucu olarak yorumlama eğilimindedir.

Örneğin, bir kişi sindirim, terleme veya cilt üzerindeki bir işaretin normal seslerinin ciddi bir hastalık belirtisi olabileceğinden korkabilir.

Hipokondriyazisi olan bir kişi, özellikle kardiyak veya sindirim sistemleri gibi belirli bir organ sistemi ile ilgili olabilir. Bir doktorun reasüransı ve hatta eksiksiz bir tıbbi değerlendirme genellikle kişinin korkularını sakinleştirmeyecektir. Ya da, eğer onları sakinleştirirse, başka endişeler günler sonra ortaya çıkabilir.

Genel olarak, bu bozukluğa sahip insanlar “somatik sanrılar” geliştirmezler (gerçekte tamamen boşanmış olan sağlık hakkında fikirler). Bu bozukluğun ortak bir bakış açısı, sağlık kaygısının o kadar büyük olmasıdır ki, reasürans sadece en iyi ihtimalle geçici olarak yararlıdır. Hastalar korkularının abartılı olma ihtimalini kabul edebilir. Ancak, “yanlış bir şey” olmadığını söyleyenleri kabul etmeyebilirler.

Hipokondriyazis prevalansı ile ilgili araştırma, diğer ruhsal bozukluklarla ilgili araştırmalardan daha azdır. En iyi tahmin, genel tıbbi uygulamalarda hastaların% 4 veya% 5’inin hipokondriyazis olabileceğidir. Diğer% 10’luk bir kısmı, tam bozukluğa sahip olmadan bazı hipokondriyal semptomlara sahip olabilir.

Şiddetli formlarda, doktordan doktora gitme ve varsayılan hastalığın doğrulanmasını isteyen bir eğilim vardır. Hasta ve doktorlar sinirli ya da sinirli olabilirler. Bulunamayan hastalıklar için yoğun arama bazen o orada bir tıbbi hastalık ortaya çıkarsa uygun bakım alma kişi müdahale olduğunu etkili bir tedavi.

Hipokondriyazis bazı yönlerden obsesif kompulsif bozukluğa benzemektedir. Aslında, bazı araştırmacılar bunu ilişkili bir bozukluk olarak görüyorlar. Kişi obsesif olarak hastalığın düşünceleriyle meşgul ve hissettikleri kaygıyı bastırmak için bir şeyler yapmaya (topaklar hissetmeye, tıbbi bilgilere göz atmaya, doktora başvurmaya) kendini hissettiriyor.

Bu bozukluğu olan bazı insanlar geçmişte, genellikle çocukluk döneminde ciddi bir hastalığa yakalanmışlardır. Genellikle hipokondriyazis genç yetişkinlikte başlar ve uzun yıllar sürebilir. Ancak her yaşta ve hem erkek hem de kadınlarda ortaya çıkabilir. Semptomlar stresli bir olaydan sonra, örneğin sevilen birinin ölümünden sonra daha yoğun hale gelebilir.

Her ne kadar tıbbi hastalıklar rahatsızlık verici olsa da, aile üyelerinin, arkadaşlarının ve doktorlarının dikkat ve özenlerinin yanı sıra sorumluluklardan kurtulma gibi faydalar sağlayabilirler. Bazen, birey bu motivasyondan genellikle haberdar olmamasına rağmen, hipokondriyazis bu avantajlar tarafından motive edilir.

Daha az sıklıkla, bir kişi bir uyuşturucu veya mali yardım almak veya bazı iş veya yasal sorumluluktan kaçınmak gibi belirgin bir kazanç elde etme konusunda hastalığa yakalanabilir. Birisinin bilinçli olarak bu gibi avantajları aradığı durumlarda, duruma kötü muamele denir. Fakat hipokondriyazis rahatsızlık verici değildir . Hipokondriyazide, hasta davranmıyormuş gibi davranıyor. Hastalığın gerçek olduğuna ve gerçekten hastalandığını düşünüyor.

Hipokondriyazis belirtileri şunlardır:

• Ciddi hastalığı olan meşguliyet
• Vücut semptomlarının yanlış yorumlanması
• Tıbbi güvenceye rağmen kalıcı korku
• Sanrıların ya da psikozun yokluğu
• Klinik rahatsızlık veya fonksiyonel bozukluk

Tanı genellikle bir birinci basamak hekimi tarafından şüphelenilir ve bir psikiyatrist veya başka bir ruh sağlığı uzmanı tarafından onaylanır, ancak hasta genellikle bir akıl sağlığı klinisyenini görmeyi reddeder.

Tanı kişinin tıbbi şikayetleri ve tarihine, doktor muayenesi ve laboratuvar testlerine dayanır. Bozukluğa şiddetli anksiyete belirtileri veya obsesif kompulsif belirtiler eşlik edebilir.

Değerlendiricinin, bir kişinin, çeşitli depresyon, şizofreni veya somatizasyon bozukluğu gibi, tıbbi hastalıkla ilgili korku veya abartılı endişelerin ortaya çıkabileceği başka bir zihinsel rahatsızlıktan muzdarip olma olasılığını dikkate alması gerekmektedir.

Hipokondriyazisi olan kişilerde depresyon, anksiyete veya psikoz da olabileceğinden, bu durumlar değerlendirilmeli ve tedavi edilmelidir.

Hipokondriyazis belirtileri başka bir psikiyatrik hastalık olmadığında bile bir antidepresan tarafından rahatlatılabilir. Bu bozukluğun obsesif kompulsif bozukluğa (OKB) benzerliğini fark eden uzmanlar, serotonin spesifik geri alım inhibitörleri (SSRI’ler) gibi fluoksetin veya serotonin-norepinefrin geri alım inhibitörleri (SNRI’ler) gibi venözfaks gibi OKB tedavilerinin reçete edilmesine yardımcı olabileceğini bulmuşlardır.

Bir dizi terapinin hipokondriyazisli insanlara yardımcı olabileceğine dair kanıtlar vardır: bilişsel terapi, davranış terapisi, bilişsel davranış terapisi ve stres yönetimi. Terapistler, hastaların semptomlarına daha az odaklanmasına yardımcı olur ve bunun yerine stres, endişe ve depresyonun psikolojik rahatsızlıklarını nasıl artırdığı hakkında konuşur.

Terapistler, hastaların kaygıyı hafifletmek için aldıkları eylemlerin genellikle işleri daha da kötüleştirdiğini (topaklar için hissetmek, hastalık hakkında okumak) açıklar. Ayrıca, dikkat dağıtma ve gevşeme teknikleri öğretir.

Hastanın birinci basamak doktoru tarafından doğru bir şekilde yapıldığında, güvence de yararlıdır. Hipokondriyazis çok yaygındır ki, birçok birinci basamak hekimi bu bozukluğu iyi anlar ve ilişkiyi zayıflatmayan nazik bir şekilde nasıl güvence verileceğini bilirler.

Tıbbi şikayetler asla gitmeyebilir; bu nedenle, fiziksel şikayetler ciddiye alındığında, kısa süreli randevuların düzenli bir şekilde programlanması hastanın kaygısını içermesine yardımcı olabilir. Bir doktor hasta ile teması sınırlandırmaya çalışırsa, hastanın endişesi daha da kötüye gidebilir.

Bozukluğu olan pek çok kişi bir akıl sağlığı profesyonelini görmeye istekli değildir, bu yüzden – mümkün olan yerlerde – akıl sağlığı hizmetlerini tıbbi uygulama ile bütünleştirmeye yardımcı olabilir.

Doktorlar ve terapistler, semptomları gerçek olduğu için fiziksel belirtileri ciddiye almalıdırlar. Ancak semptomları ciddiye almak, gereksiz testler veya prosedürler yapmak anlamına gelmez.

Tıbbi şikayete karşı ciddi ve saygılı bir tutum sergilerken, doktorlar herhangi bir hastaya ihtiyaç duyduklarında müdahale etmeye çalışmaktadırlar  gerektiğinde, aşırı müdahaleci testler yapmaktan kaçınmak ve uygunsuz risklere yol açabilecek yaklaşımları önermemek. Klinik ekip ayrıca kronik hastalıklarla başa çıkmak için destek sağlamaya çalışacaktır.